Mijn oude hond

Maar naar menselijke maatstaven, is de kwaliteit van haar leven nog steeds de moeite waard. En wij denken dat zij dat ook vindt, want het ritueel na het eten is nog steeds dat zij inmiddels -wat onbeholpen- met een speeltje op ons afkomt. Zo hoort het immers, al haar hele leven.

Haar aftakeling uit zich in een paar dingen. Zoals slaap! Heel veel en heel diep. Soms lukt het nauwelijks om haar wakker te maken. Je stoot haar aan, nog een keer; trekt wat aan een poot. Ze geeft geen enkele sjoege. Ademt ze nog, of zal ze er stiekempjes tussen uitgeknepen zijn? Maar dan, opeens, ‘komt ze weer op aarde’, van heel ver weg. Verdwaasd kan ze dan wat rondkijken, bijvoorbeeld naar de lamp aan het plafond: ‘verrek, wat is dat, nooit eerder gezien”.

En maakten we jarenlang grote wandelingen, de laatste tijd worden die steeds korter. Inmiddels zitten we op korte uitjes, die noodzakelijk zijn voor het sanitaire werk. Ze loopt langzaam en snuffelt overdreven lang aan een graspol of een struik. Roepen heeft geen zin, want zoals vele jachthonden is ook Diane inmiddels doof. Gelukkig hebben we altijd onze commando’s vergezeld laten gaan van een handbeweging. Daar reageert ze nog prima op, al moet je natuurlijk wel geduldig wachten tot ze naar je kijkt. Kwispelend komt ze dan langzaam naar je toegelopen; ze heeft er nog steeds plezier in, in haar leventje, denken we.

Maar soms heeft ze er, voor haar dan hè, de gang in. Soms wat struikelend loopt ze dan voor mij uit, ze gaat maar door. Dan is het makkelijk dat ik Sophietje, de ruwharige teckel, bij mij heb. “Waar is Diane, ga haar halen”. Met een korte hoge kef rent zij dan naar Diane en raakt haar daar voorzichtig aan. Diane kijkt dan wat suffig rond, ziet mij en reageert op mijn open gespreide armen. Af en toen wat wiebelend, komt ze, samen met haar ‘zus’, op mij toegelopen. Kwispel, kwispel.

Op een kruising blijf ik altijd even wachten om te kijken wat ze wil, nog wat verder of al richting huis. Zij geeft wel aan wat ze wil. Nou ben ik van de hondenschoolfilosofie ‘hond let op baas’, maar de rollen zijn nu omgedraaid. Zeker nadat ik haar tijdens een ommetje kwijt was. Zoeken, zoeken en ik vond haar in het water. Op een plek waar zij voorheen bijna altijd even een duik nam, maar waar ze nu niet meer uit het water kon komen. Het is nu dus ‘baas let op hond’ geworden.

Het einde nadert, ik weet het. Bijna elke dag vraag ik mij af: hoe lang nog? Elke dag is het een beetje afscheid nemen. Maar dat is niet makkelijk, gewoon, omdat ik van haar hou.

©TheoM