Lang apport
Gepubliceerd: , in Jachtverhalen
Gisteren een mooie dag, op de hazen, gehad.
Met een paar drijvers, paar geweren, prachtig weer en veel gezelligheid.
Veel hazen weg zien lopen en meer fazanten gezien, dan we gedacht hadden dat er zaten. En een mooi tableau: 13 hazen, 4 eenden en 1 kauw.
Maar het mooiste vond ik het werken van mijn Langhaartje.
Er werd een haas geschoten terwijl ik aan de andere kant van de drift liep. Het haas was geschoten aan de andere kant van een brede sloot (niet erg slim van de schutter, maar goed). De drift stond stil, en ik stuurde Diane dwars door de linie richting het haas. Zeker 150 meter.
Bij de sloot stopt ze en wil langs de sloot gaan zoeken.
Stopfluit.
Aandacht vragen, en voooooruit...!
Daar gaat ze.
Aan de overkant: territoriumfluit.
Ze heeft het haas al snel, zwemt terug over.
Ontwijkt geweer dat het haas wil aannemen en komt -staart omhoog- door de linie heen mij het haas presenteren. Klasse!
Maar het kon nog mooier.
Er werd een haas geschoten, dat echter -vanuit mijn punt gezien- gewoon doorliep. Gemist, dacht ik. Diane ging echter in de benen. Ik riep haar terug, maar ze reageerde niet, terwijl ik haar -in de regel- goed in de hand heb.
Luid op zicht, die officiële kwalificatie haalde ze ruim voldoende. Blaffend, het ging het maar door en door, ging ze diverse sloten over. Uiteindelijk werd het haas, dat zeker 500, misschien wel 600 meter achtervolgd werd, langzaam door Diane achterhaald.
(Al die tijd sta ik het tafereel te bekijken, met een zekere spanning. Ik moet zeggen, ik snap wel wat die mannen met de lange honden moeten voelen...)
Het haas moet wel aangeschoten zijn, anders was het Diane nooit gelukt om het in te halen, zeker niet met haar artrose-elleboog. Vlak voor een sloot heeft zij het haas te pakken en samen rollen ze de sloot in.
Ik ben inmiddels een beetje die richting uit gelopen, toch duurt het even voordat ik iets zie. Maar opeens klautert Diane, haas in haar vang, uit de slootkant. Ze komt mijn kant uit lopen, maar stopt onderweg even. Legt het haas op de grond en staat kennelijk even bij te komen van de gebeurtenis. Ze pakt het haas weer op en komt het bij mij brengen.
Als ik het heb aangenomen draai ik mij om, om te kijken waar de rest van de mannen zijn. Die staan naar ons te kijken, duimen gaan omhoog.
Trots? Van Diane weet ik het niet, maar ik ben het wel.
"Zo zie je maar", zegt K., "die hond weet beter dan jij of het haas ziek is, of dat ik heb misgeschoten...".
©TheoM
