KJV #34 - Is jagen gevaarlijk (4), de druk
Gepubliceerd: , in Jachtverhalen
Jagers zijn geneigd deze vraag een beetje lacherig af te doen. Ja, in Frankrijk of Spanje…, maar bij ons (natuurlijk) niet. Nou, ik denk daar genuanceerd over en kom de komende tijd nog wel een paar keer terug op de gevaren die ons jagers bedreigen.
Zelf ben ik inmiddels ook een slachtoffer van de jacht geworden; het is in Schotland gebeurd. En het is niet gering, want binnenkort moet ik er voor onder het mes. Onbegrijpelijk eigenlijk, want de wijze waarop het stalken, de jacht op roodwild daar wordt uitgeoefend is super safe. Eén op één, de jager en de stalker. En dan in die weidse omgeving, wat zou er dan kunnen gebeuren?
Ja, uitglijden misschien, als je langs rotsen klautert, of meegesleurd worden in een rivier als die dieper of sterker is dan je inschatte. Maar dat zijn gevaren die iedereen loopt als je in die woeste natuur bent; dat is geen privilege voor jagers.
Als je uiteindelijk met moeite een roedel herten hebt ontdekt, benaderd en beslopen, kom je er achter dat de roedel inmiddels is door getrokken. Je moet dan opnieuw rekening houden met de wind en proberen ze weer ongezien te benaderen. Kruipen door de zeiknatte hei, je een stuk langs een kale rots laten afzakken om, dan naast de stalker liggend, de roedel goed aan te spreken. “The one that’s now on the left, Theo. When ever you’re ready”.
Na het schot gaat de stalker opzoek naar de Argo, waarmee we de heuvels zijn ingetrokken, alvorens we te voet zijn verdergegaan. Ik ga alvast naar het hert, dat een stuk lager op zo’n 200 meter ligt. Ik zal in afwachting van de komst van de Argo het hert alvast ontweiden.
“I will count to three”, zegt de stalker terwijl hij het hert bij de voorlopers pakt, de achterlopers zijn voor mij. “One, two, three”. De eerste poging mislukt, evenals de tweede. Pas op de derde zwaai lukt het ons het hert achter in de Argo te tillen. Oef, dat ging maar net, ik ben moe van de hele dag sjouwen en moet nu die ruim 100 kilo hoog tillen om hem in de terreinwagen te kunnen krijgen.
Terug in de Lodge wordt het hert ‘doodgedronken’ en mijmer ik nog wat na bij het vuur van de open haard. Dan besluit ik dat ik beter even kan gaan douchen, want als ik hier blijf zitten val ik vast en zeker in slaap eer het diner wordt opgediend.
Heerlijk, die warme douche, lekker ontspannen, tot dat ik het zie, die rare bobbel…
Het lijkt mij verstandig om het de volgende dag een beetje rustig aan te doen, maar ja, hoe zeg je dat in het Engels, het ongemak, de blessure die mij getroffen heeft. Google is dan mijn beste vriend en ik toon mijn gastheren een plaatje:
“Too much pressure, Theo”?
©TheoM