KJV #31 – Jagen op de automatische piloot

Vervolgens mijn rugzak uitpakken. De thermoskan in de hoek, oorkappen recht voor mij op de plank geklemd; het rechteroor boven, dan zit aan/uit ook rechts als ik de kappen opzet. De verrekijker naast de kappen op de plank, de Lahoux naast de verrekijker. Mijn-rode- hoofdlampje daar weer naast. Is dat overdreven, zo alles op een vaste plek? 

Een autistisch trekje? Mogelijk, maar ik vind het makkelijk, zo kan ik ook in het donker mijn spulletjes vinden. Als actie gewenst is, dan is alles niet alleen onder handbereik, maar blindelings te pakken.

Afhankelijk van het seizoen komen daar dan nog de buttalo bij en de hazenklager en muizenfluitje. En natuurlijk mijn fleece muts, handschoenen, de waxinelichthouder, voetenwarmer en aansteker: kwestie van warm blijven.

Waarom ik dat zo doe? Wel, jagen is ook een kwestie van rust zoeken, maar je kan die rust ook organiseren. En van de hersenprofessor Erik Scherder heb ik de wetenschap dat nietsdoen, die rustmomenten, belangrijk zijn. Je zit dan in de default mode. Je hersens kunnen dan heerlijk lummelen. Perfect voor creatieve ideeën, voor probleemoplossend vermogen, echt top dus.

Om er nog meer rust in te brengen probeer ik tegenwoordig al ‘zen’ in het veld te arriveren en heb ik een gewoonte van K. overgenomen: de reis van en naar het jachtveld afleggen zonder te remmen. 

Ik woon ruim 370 kilometer van ons Duitse jachtveld, maar op die hele weg bevindt zich niet één stoplicht. Het lekker rustig, op mijn gemak, heel bewust rijden; ver vooruitkijken, anticiperen; het brengt mij in de juiste staat van ontspanning. Anders dan K. doe ik dat ook op de cruise-control, hij vindt dat vals spel, niet weidelijk.

Het viel aanvankelijk niet mee en het lukte steeds maar niet. Telkens gebeurde er iets dat succes in de weg stond. Steeds zocht ik de oorzaak buiten mijzelf; die vrachtwagen, de file, de politiecontrole, toch wat tijdsdruk. Maar, zoals altijd, moet je dit soort dingen vooral bij jezelf zoeken. Het moest nog wat rustiger. En zie, toen lukte het, uiteindelijk. Opgetogen was ik, bijna net als de eerste keer met losse handen fietsen: “Kijk mam, ik kan het, zonder te remmen”.

Echt, zo kom je al in een ‘zen-mood’ in het veld aan, het Genieten kan beginnen. 

Het is een aanrader, doe er vooral mee wat je wilt en anders is het, om K. te citeren: “Weer zo’n verhaaltje van onbenulligheden in de “daluren” van zo’n ontluikend jachtjaar…”

©TheoM