Halali, ook voor een jachthond onontkoombaar

Gepubliceerd: , in Jachtverhalen
Mijn telefoon trilt, het is een bericht van J.: “Gisteren heb ik Astra in laten slapen”. 
Een korte en op het eerste gezicht een koele, feitelijke mededeling. 
Maar ik ken J., het type ruwe bolster, blanke pit; er gaat een wereld van emotie achter die simpele zeven woorden.
Ik weet nog hoe hij, als jonge jager maar wel met veel ‘stropersgenen’, de eerste keer met zijn Vizsla te gast was en hij bij terugkomst zijn auto compleet verbouwd aantrof. “Een hond met toekomst”, sarde ik hem een beetje. En refererend aan de vernielde hemel van zijn Landrover, “het wordt vast een hemels hondje”. 

Nou, de jachthondentoekomst die er zo veel belovend uitzag viel toch een beetje tegen. Vooral een kwestie van botsende karakters tussen baas en hond, denk ik. Maar het viel in hem te prijzen dat hij het bleef proberen, maar er viel uiteindelijk toch niet aan de conclusie te ontkomen: de noodzakelijke klik was er niet en kwam er niet. Dus wat er mogelijk wel in zat kwam er niet uit. De beoogde jachthond werd ten langen leste huishond en er kwam een tweede hond. Een puppy, een draadhaar deze keer. Zo baas, zo hond. 

Maar ja, ook al verliep de jachtcarrière van Astra anders dan gehoopt, ook voor hem einde jacht. Jagers en voorjagers weten welke emotie zo’n onontkoombaar moment kan los maken.

Ook bij mij, want na een paar weken in ons Duitse veld ben ik nog maar net terug en ik loop de langhaar en de teckel uit te laten als de telefoon trilt met het bericht van J.
Diane, de langhaar loopt ver achter mij op het pad in het bos. Ze is ruim 12 jaar en het is in alles merkbaar: het einde nadert.

Ook al blijf ik regelmatig staan om haar mij een beetje in te laten lopen, de afstand wordt niet kleiner. Het lijkt er soms op alsof de teckel op dat soort momenten bewust bij mij komt staan om haar ‘zus’ op te wachten. Zelf is ze inmiddels ook al ruim 11, maar het lijkt of zij met haar tweede jeugd bezig is.

Onontkoombaar komt voor Diane op niet al te lange termijn het moment dat het niet langer meer gaat. Voor honden is er dan de mogelijkheid van euthanasie, voor dieren is dat gelukkig wel geaccepteerd.

Al mijmerend loop ik weer wat door. Ik denk aan C. die zijn hond zelf doodschoot toen het dier begon te lijden. Geen dag te vroeg was het, maar ook geen dag te laat. En ik denk aan P. die ook zelf een einde maakte aan het toenemende lijden van zijn hond. Veel later, toen ik vermoedde dat de ergste emotie geluwd was, vroeg ik hem hoe dat in zijn werk was gegaan.

In essentie kwam het erop neer dat hij zijn hond had meegenomen in het jachtveld. Daar had hij een diepe kuil gegraven. Zijn oude jachtjas had hij daarin gelegd en zijn hond was erop gaan liggen. Schot. Nadat P. de kuil had dicht gegooid, heeft hij hem afgedekt met veel zware stenen om de wilde varkens op afstand te houden.

W. dacht precies andersom. Toen zijn hond overleden was bracht hij hem diep in het bos, juist met de bedoeling dat hij daar door de varkens zou worden ‘opgeruimd’. Terug in de natuur, de cirkel rond, zo was zijn redenering.

Ik ben er nog niet uit. Dat hoeft ook nog niet, nu niet, want opeens komt Diane luid hijgend langs mij gelopen. Ze heeft ons niet alleen ingehaald, ze gaat ons voorbij en loopt als vanouds weer even voorop.

En J., die zal wel denken: waarom reageert hij niet op mijn berichtje? Maar ik bedacht mij dat in plaats van een berichtje met een kort medeleven, een wat langer verhaaltje over iets waar elke (voor)jager ooit mee te maken krijgt, ook een passende reactie is. Emotie hoort daarbij, een hond is geen ding, dus: J., halali, einde jacht voor Astra. Sterkte kerel!

©TheoM



één moment...