Een ezel
Gepubliceerd: , in Jachtverhalen
Gisteren met drie jachtmaten naar de Veluwe.
Een redelijke maan in het begin van haar tweede kwartier en er is de eerste uren ook nog niet veel bewolking. De Wildschut heeft er goede hoop op en wij dus ook.
Het heeft heftig geregend de afgelopen dagen.
De Wildschut brengt mij naar mijn post, dat scheelt poetsen, want morgen moet mijn auto naar de garage. Winterbanden, natuurlijk weer op het laatste moment.
"Als je het zat bent, bel je maar, dan kom ik je halen," en weg is hij.
Ik loop naar mijn post en wil mij instaleren.
Sh*t, sh*t, sh*ten nog eens sh*t.
Patronen thuis laten liggen!
Ik ben het eigenlijk meteen zat, maar om hem nu al te bellen om mij te halen...
Ik besluit er maar het beste van te maken.
En het wordt een prachtige avond.
Drie overlopers komen op de voerplek.
Ze worden na een poosje wat onrustig en vertrekken.
Logisch, want even later staat er een keiler. Ik schat hem op 3 à 4 jaar.
Imposante zwarte plek in de rand van de dekking.
Een tijd lang staat hij daar, roerloos.
Dan komt hij in beweging; hij loopt wat rond de voerplek, maar komt er niet echt op.
Het lerend vermogen van wilde varkens moet je niet onderschatten…
Daarna is het een tijdje stil.
En net als ik wil bellen om opgehaald te worden, zijn ze er, opeens,
Een zeug met 3 biggen.
Prachtig gezicht, de biggen alleen maar druk met eten, de zeug ook attent op mogelijk gevaar.
Ik blijf zitten en wacht tot ze vertrekken nadat ze de mais op hebben gegeten.
Ik bel de Wildschut en hij komt mij halen.
"En?"
Ik vertel hem wat ik gezien heb, maar ook over mijn vergeten patronen.
"Dat zou ik de mannen maar niet vertellen", zegt hij.
"Daarmee blijven ze je eeuwig achtervolgen".
Als we in de jachthut komen, iedereen is alweer binnen, is de gebruikelijke vraag: "En?"
Ik hou niet van liegen, dat is maar een ingewikkeld gedoe en ik zoek naar de goede woorden, waardoor ik toch zo dicht mogelijk bij de waarheid kan blijven.
Maar de Wildschut is mij voor: “Bij Theo was het vanavond niks".
©TheoM