A call by nature

Nu heb ik normaal nooit deze behoefte, waarschijnlijk door mijn matineuze stoelgang, waar je een klok gelijk op kunt zetten. Met verbazing kijk ik altijd naar types voor wie een rol toiletpapier -ik zag er ooit één met een jachtgroene rol- op een kansel een gebruikelijk, maar voor hen kennelijk een noodzakelijk, attribuut is. Bij F. een arts met smetvrees was een rol alleen zelfs niet voldoende, hij had ook altijd latexhandschoenen bij zich…

Eigenlijk kan ik mij eigenlijk maar een handvol keren herinneren dat ik…, maar als, dan is er eigenlijk altijd wel iets gebeurd dat de moeite van het herinneren waard is.

Enfin, door de natuur geroepen bedenk ik dat ik beter direct kan gaan, dan straks, als er misschien wild in de buurt is. Ik open de deur van de kansel en wil de ladder aflopen om een plekje in het bos te zoeken.

Verrek. 

Ik zie een groot varken.

En wat erger is: het varken ziet mij.

En, weg is-ie.

Ik mompel een lelijk woord, daal de ladder af en doe wat ik moest doen. Uiteindelijk zit ik nog de hele avond en een groot deel van de nacht, zonder aanloop.

De volgende dag zie ik A., de jachtopzichter., “Und?”, vraagt hij.

Ik wil hem vertellen wat er gebeurd is, maar kan niet op het Duitse woord voor ontlasting komen. Daar praat ik dus maar een beetje om heen, maar hij begrijpt mij wel, denk ik.

“Und dann war da der Sau, wir sahen einander an…. und weg war er!“, zeg ik.

A. leeft met mij mee, klopt op mijn schouder en zegt zonder zich bewust te zijn van zijn humor: “Das war wirklich Scheiβe, Theo”.

©TheoM